Een rit door de bergen

Hallo allemaal,

Donderdag 9 juni 2011
Wat een leven. Iedere ochtend stappen we tussen 9 en 10 uur uit ons bedje. We zullen het nodig hebben zullen we maar zeggen. We scharrelen wat in en rond de caravan en na de lunch vertrekken we voor een rit door de bergen. In 2009 zijn we met Gerda en Asha naar een dorpje hoog op een berg geweest maar de naam kon ik me niet meer herinneren. Na wat gezoek op internet kwam het ineens in me op: “Siurana”, zo’n 35 km van Salou.
We rijden via Reus de N-420 op en even voorbij Les Borges del Camp slaan we af de C-242 op richting Cornudella de Montsant. We genieten van de schitterende uitzichten en de weg valt nu nog mee. We passeren Alforja. Het is er zo klein dat we niet eens de kans krijgen om te stoppen. Vlak voor Cornudella de Montsant zien we een afslag naar Pantà de Siurana. We nemen de afslag en allebei herinneren we ons niets van de weg. Op een gegeven moment gaat de weg niet verder. Rechts zien we een grintpad steil omhoog. Nee toch Nico, dit doe je niet hoor. Mijn gebeden worden niet gehoord en met samengeknepen billen vervolgen we dit weggetje. Na het steile beginstuk gaat de weg over in asfalt. Het uitzicht is adembenemend, maar toch…… Ik krijg spierpijn in mijn billen van het knijpen. Op een breed stuk parkeren we de auto en beneden ons zien we het meer. Op een uitkijkpunt zien we een plaquette van de omgeving. Kijk Nico, daar aan de overkant van het meer, boven op de berg, een klein dorpje, daar moeten we zijn. De terugweg is zo nodig nog erger. Wat ben ik toch een schijterd!! Op de C-242 nemen we een afslag verder, Siurana 8 kilometer. Deze weg valt mee. Als we de auto parkeren komt een jong stel met een klein jongetje terug lopen van het dorpje. Schijnbaar spreekt mijn gezicht boekdelen en we horen de man lachend zeggen: “Je moet er wat voor doen om boven te komen maar het is echt de moeite waard hoor. We vertellen hen dat we 2 jaar geleden hier ook zijn geweest.
Siurana is gelegen op een rotspunt met aan weerzijden een ravijn. Het is gelegen midden in het Montsant gebergte. Het dorpje heeft een Romaans kerkje uit de 12e eeuw. Het telt nu nog 12 inwoners, maar onder de Moorse overheersing van 900 tot 1153 was het een belangrijke hoofdplaats met een Moors kasteel, waarvan nu alleen nog de ruines resten. In 1153 werd het na een belegering van 3 jaar door de Christenen veroverd, doordat de enige Joodse inwoner in ruil voor zijn leven, de sleutel van de stad in handen van de belegeraars wist te spelen. Eenmaal binnen werd het plaatsje platgebrand en iedereen zonder uitzondering over de kling gejaagd.
Volgens een legende wilde de Moorse koningin zich met haar paard in het ravijn storten, liever dan in handen van de barbaren te vallen. Maar volgens de legende weigerde het paard op het laatste moment te springen en stopte zo abrupt aan de rand van het ravijn dat zijn hoefafdruk nog steeds in de rots te zien is, evenals, op een rotswand, het gezicht van de Jood, die het ook met de dood moest bekopen.
We lopen wat rond in het pittoresk middeleeuws dorpje en het is er nog stiller dan in 2009. We maken foto’s aan de rand van het ravijn en kunnen de hoefafdruk van het paard niet vinden. Op een terrasje drinken we een kop koffie en gaan daarna de ruines van het kasteel bekijken. Na een uurtje rijden we naar beneden. We gaan rechtsaf de C-242 op richting Albarca. Daar slaan we af en via Prades, Capafonts en Mont-ral rijden we naar Alcover. Het is echt een schitterende rit maar we rijden wel in de middle of nowhere. Ergens hoog in de bergen zien we plotseling An English Summerschool. Kinderen met een wit shirt en een blauw broekje of rokje spelen buiten. De weg is te smal en we kunnen nergens keren. Jammer, ik had er wel een kijkje willen nemen. Vanaf Alcover nemen we de snelweg terug naar Reus. Tegen 8 uur zijn we terug op de camping. We eten een stokbroodje met een hamburger. Na het eten lopen we nog een uurtje met Bibi over de boulevard, de temperatuur is heerlijk. Morgen gaan we naar Valencia.

Vrijdag 10 juni 2011
Om half 6 schrikken we wakker van het onweer. Het gaat harder en harder en de regen komt met bakken naar beneden. Het is doodeng. Bibi ligt heerlijk te slapen in de bens en laat het onweer en de regen voor wat het is. We besluiten om een andere keer naar Valencia te gaan. Dit wordt niks. Na een uurtje duiken we weer in bed en jawel, om kwart over 9 worden we weer wakker. Het is droog en de zon schijnt al weer. We ondernemen niets vandaag en zijn gewoon lekker lui. Het is tenslotte vakantie. ’s-Avonds kunnen we gebrekkig X-factor bekijken via internet. We worden door Nico jr. op de hoogte gehouden. Af en toe met een beetje teveel details, haha. We horen net van Laura dat Rochelle heeft gewonnen. Nico jr. is inmiddels in slaap gevallen.

Groetjes,
Nico en Marleen