Crematie ceremonie

Hallo allemaal,

Toos is toch ziek geworden en blijft in bed liggen. Met z’n 5-en lopen we naar het restaurant waar we weer hartelijk verwelkomd worden. Het is grappig dat je na een paar dagen al een band met de obers krijgt. Morning papa en mama horen wij bijna iedere dag. In de loop van de morgen gaan we naar het strand waar Rupiani en Mela een demonstratie Balinese massage geven. Zij worden bijgestaan door Nircaya, een vriendelijke jongeman. Nico en Gretha worden gebruikt als oefenpersonen en ik zit er zowat bovenop met mijn neus. Rupiani vraagt of ik voor wil doen hoe de massage in Nederland gedaan wordt. Het grootste verschil is dat de Balinese meisjes de kracht om te masseren uit hun hele lichaam halen terwijl wij de kracht uit onze schouders en armen halen. Bij ons wordt er heel erg gelet op onze houding tijdens het masseren. Op Bali zitten ze gewoon naast je maar ze houden hun rug recht. Na de massage vragen we Nircaya of hij weet waar de crematie ceremonie is en hij begint te lachen. Het is een familielid van hem en hij vraagt of wij mee willen. Wij willen wel maar hoeven de verbranding niet te zien. We spreken af in de lobby van het hotel en hij heeft voor ons een sarong en een selendang meegenomen. “Aangekleed gaat uit” vertrekken we en het valt ons op dat Nircaya midden op de weg loopt. Auto’s of geen auto’s, scooters of geen scooters. We lopen achter hem aan naar de woning van de overledene. Het staat er werkelijk zwart van de mensen en hij vraagt of wij mee naar binnen gaan. Binnen loopt iedereen kris kras door elkaar heen. Vrouwen, mannen, kinderen, maar niemand laat een traan. Ze lachen allemaal vrolijk. Voor we naar binnen gaan zegt Gretha tegen me: “Je moet je telefoon even uitzetten”. Zo gezegd, zo gedaan, maar binnen zit iedereen gewoon te telefoneren of te sms’en. Niemand kijkt verbaasd naar die drie “Blanda’s” die tussen de Balinezen staan. We laten het allemaal maar over ons heen komen en aanschouwen het hele tafereel. We kijken onze ogen uit. Na een half uurtje moet iedereen naar buiten. Midden op de weg staat een vrolijk gekleurde hoge toren op een draagbaar van bamboe. Er zijn zo nodig nog veel meer mensen bij gekomen. Het verkeer wordt stilgelegd en de kist wordt letterlijk boven op de toren gesmeten. Ik denk dat de botjes niet meer heel waren. Een orkest van gongs, xylofoons, trommels, cimbalen, bellen, bamboefluiten en lierachtige snaarinstrumenten begeleiden de stoet die richting de tempel op de begraafplaatslopen. De muzikanten bespelen hun instrumenten afwisselend zacht en luid, langzaam en razend snel. We lopen mee in de stoet maar kunnen het niet eens bijhouden, zo snel lopen ze, ze rennen bijna. We zien dat de draagbaar een paar keer in de rondte gaat. Mocht de ceremonie niet goed worden uitgevoerd, dan kan de geest van de overledene de weg niet meer terug vinden naar huis. Als de stoet afslaat naar de tempel lopen wij rechtdoor naar ons hotel. We zijn erg onder de indruk van het eerste gedeelte van de ceremonie. Een geweldige belevenis!! Het is inmiddels bloedheet en we duiken het zwembad in. Even afkoelen hoor. ’s-Middags gaan Hilco en ik naar de pedicure. Aangezien de Amadapa Spa nog geen tien meter van onze kamer is, zien we de Balinese meisjes geregeld en we horen dan ook constant “Massage?, Pedicure?, Manicure? Body Scrub? De verleiding is dan erg groot hoor!! Rupiana is met een ander vrouwtje bezig en vraagt waar papa Nico is. Ik leg uit dat hij niet wil. Why not? Is lekkerrrrrrr. Onze voetjes worden onder handen genomen en mijn nageltjes worden ook nog netjes gelakt. ’s-Avonds eten we in een restaurantje niet ver van ons hotel. Restaurant Rai heet het en het is pas een paar weken open. Toos is nog steeds niet lekker en blijft in het hotel. Het is te hopen dat ze morgen opgeknapt is. Wil laat weer een aantal van zijn goocheltrucs zien en de eigenaar wordt compleet gek er van. Hij wil graag de cloe weten maar die krijgt hij morgen pas te horen. Nog 1 dagje te gaan. We zijn moe en gaan lekker vroeg naar bed. Nog even naar BVN kijken. Welterusten

Groetjes
Nico en Marleen

Ceremoniën
Rituele plechtigheden markeren de keerpunten van het leven, die ingedeeld zijn naar de mate waarin ze aan magisch gevaar blootgesteld worden. De kringloop van deze overgangsrituelen begint al voor de geboorte en eindigt met de lijkverbranding, in alle opzichten de heiligste religieuze ceremonie. Het fundament van het Balinese hindoeïsme is het geloof in de kringloop van leven, sterven en wedergeboorte. Voorwaarde voor de wedergeboorte is de vernietiging van het stoffelijk omhulsel van de overledene door de reinigende kracht van het vuur.
De voorbereidingen voor de crematie van een gegoede Balinees houden de hele dorpsgemeenschap vaak maandenlang bezig. Op de grote dag wordt de overledene in fraaie, op pagoden lijkende verbrandingstorens, naar de crematieplaats gebracht. Hier wordt hij in een doodskist in de vorm van een dier gelegd. Hebben de in het wit geklede priesters alle rituelen voltrokken, dan ontsteekt men onder de klanken van de gamelan het vuur. Tranen zijn ontoelaatbaar –zij zouden voor de ziel het afscheid moeilijker maken.