Benoa, maar weer terug naar Lovina

Hallo allemaal,

Alsof we de afgelopen dagen nog niet genoeg gereisd hebben vertrekken we om 9 uur richting Lovina om ons fototoestel op te halen. Ladri en Putu brengen ons in een comfortabele auto, een Toyota Avanza. De chauffeur, Putu spreekt geen Engels, Ladri wel. Onderweg hebben we leuke gesprekken en hij vertelt veel over Bali. Hij belooft ons op de terugweg langs Starbucks te rijden dus onze dag kan al niet meer stuk. Het is vandaag een speciale datum om te trouwen. We zien dan ook een heleboel Balinese bruidsparen, geweldig!! Jammer dat we daar geen plaatjes van kunnen schieten. Ook zien we de Eiffeltoren van bamboe gemaakt. Erg grappig om te zien. Rond 12 uur (Ned.tijd 5 uur ’s-morgens) belt Nico Jr. Net op dat moment worden de haarspeldbochten iets te veel voor Nico Sr. en moeten we een noodstop maken. Van Nico Jr. horen we dat Nederland helemaal ondergesneeuwd is en niet zo’n klein beetje ook. Wij hopen dat iedereen veilig op zijn werk komt. Het is inmiddels over half 1 als we in Lovina aankomen, ruim 3½ later. Pfff, best lang. Van Ladri moet Nico in de lobby zitten en hij stuurt Putu weg om ergens een potje Balsem Lang te kopen. Met een paar wonderhandjes masseert hij even later Nico zijn buik en daarna zijn nek en bovenrug. Het is ongelofelijk maar waar, Nico komt weer helemaal bij en voelt zich na een paar minuten al een stuk beter. Ik heb inmiddels de camera teruggekregen en we gaan weer op pad en via Singaraja nemen we dezelfde weg terug. De regen zien we met bakken neer stromen. We stoppen bij een restaurantje in Bedugul aan het Bratanmeer voor de lunch, maar Nico neemt liever geen eten. Zijn maag draait nog een beetje en hij neemt alleen iets te drinken. Er ligt heerlijke Pisang Goreng, niet goed voor het gewicht maar ik kan het niet laten om er een aantal te nemen. Ik zie een lokaal vrouwtje zwarte rijst met kokosmelk pakken, dus probeer dat ook uit. Tjonge, wat is dat lekker. Het smaakt een beetje naar witte rijst met roomboter en bruine suiker. Vroeger kreeg ik dat altijd van mijn moeder. Na de lunch rijden we naar Jatiluih. In de omgeving van het dorp Jatiluih (dat letterlijk “waarlijk schitterend” betekent) op de zuidoostelijke uitlopers van de Gunung Batukau hebben rijstboeren eeuwenlang als landschapsarchitecten gewerkt. Hun kunstig aangelegde rijstterrassen lopen vaak als reusachtige trappen honderden meters de steile hellingen op richting de hemel en bieden een fantastisch panorama. Halverwege maken we een stop en genieten van het uitzicht maar als we willen vertrekken rijdt er een truck vol met staande vrouwtjes in de achterbak langs de achterkant van de auto. Ladri en Putu staan eerst op hun gemak te kijken, daarna beginnen ze te jammeren. Nico geeft aan dat ze er achter aan moeten rijden en uiteindelijk doen ze dat ook. Er volgt een kloptocht, ik knijp af en toe de billen naar elkaar, maar de vogels zijn gevlogen. Uiteindelijk rijden we naar een hoger gelegen uitkijkpunt en het uitzicht is werkelijk schitterend. Vandaar uit rijden we naar Pura Tanah Lot. Het is 5 uur en we moeten snel zijn willen we niet het spectaculairste natuurverschijnsel missen: de zonsondergang bij de zeetempel Pura Tanah Lot. Deze tempel staat op een rots in zee. Het is een voorpost tegen de door alle Balinezen gevreesde machten van de onderwereld en tegen de in zee wonende demonen. De tempel is opgericht door de Hindoeheilige sanghyang Nirartha, die – zo wil de legende – in een schaal van een kokosnoot van Java naar Bali voer, om het eiland van de opmars van de Islam te redden. Tijdens deze trektocht verspreidde hij het Hindoeïsme en trok hij zich terug op het kleine rotseiland om te mediteren. Ladri blijft foto’s van ons maken met Pura Tanah Lot op de achtergrond. Hij neemt ons steeds mee naar een ander plekje. We lijken wel een stel fotomodellen. Nog nooit hebben wij samen zo vaak op de foto gestaan. We drinken wat op een terrasje met uitzicht op de tempel en wachten op de zonsondergang, maar we hebben pech want er hangt een dikke bevolking en er is niets te zien. We moeten van de week dan toch nog maar een keertje teruggaan. Op de terugweg naar ons hotel rijden we naar Discovery Plaza in Kuta en nemen bij de Starbucks een heerlijke grote cappuccino. Terug bij het hotel staan Hilco, Gretha, Wil en Toos ons ongerust op te wachten. Al met al zijn we meer dan 12 uur onderweg geweest. Omdat zij wisten dat ik bang ben om in het donker te rijden, namen zij aan dat wij wel voor donker terug zouden zijn. Diverse keren hebben zij geprobeerd te bellen en ook hebben zij sms’jes gestuurd maar op de één of andere manier hebben wij geen bereik gehad dus hebben we ook niets ontvangen. Zij lopen met ons mee naar de kamer want zij hebben vanmiddag door ons raam gekeken en gezien dat wij de kamer omgetoverd hebben in kerstsfeer. Zij liggen helemaal in een deuk. Morgen komt Wil het filmen.
Als een blok vallen we in slaap.

Welterusten allemaal.

Groetjes
Nico en Marleen