Landhuisjes, luieren en mountainbiken

Hallo allemaal,

Maandag
We slapen bijna het klokje rond en we voelen ons een stuk beter na de lange nachtrust. Vandaag is de laatste dag dat we de auto huren dus de bezienswaardigheden die wat verder weg liggen proberen we vandaag nog even te doen. We beginnen bij de likeurstokerij. Sinds 1948 biedt het aan het eind van de 18e eeuw gebouwde Landhuis Chobolobo onderdak aan de likeurstokerij Senior & Co. Dit bedrijf produceert hier op basis van een geheim recept de enige echte Curaçao likeur. De benaming van deze likeur is voluit The Genuine Senior Curaçao of Curaçao Liqueur. Deze van oorsprong kleurloze likeur is ook leverbaar in de kleuren blauw, rood, oranje en groen. Tevens produceert men hier een aantal variëteiten, te weten Koffi Korsow, Rum Raison en Chocolate. De basis van al deze drankjes wordt gestookt in een koperen ketel uit 1896, de enige ter wereld die deze likeur kan maken. Het belangrijkste ingrediënt van Curaçao likeur is de inheemse Laraha-sinaasappel. Deze stamt af van de Valencia-sinaasappel die de Spanjaarden in de 16de eeuw naar Curaçao brachten. Deze zoete, sappige sinaasappel veranderde op Curaçao onder invloed van de bodemgesteldheid en het klimaat in een bittere, onsmakelijke vrucht. De kweek werd gestopt, maar de bomen groeiden in het wild verder. Begin 18de eeuw ontdekte men bij toeval dat de schil van deze verwilderde sinaasappel na langdurig drogen in de zon een aangename geur verspreidde. Al snel onttrok men een etherische olie aan de schillen. Wie op het idee kwam om deze olie te gebruiken voor een drankje vertelt de historie niet en hoe dit recept in handen van de familie Senior kwam is ook onbekend, maar feit is dat zij generatie na generatie deze likeur maken. De Lahara-sinaasappels die de firma Senior & Co tegenwoordig gebruikt, worden op diverse kwekerijen in het oostelijke deel van Curaçao gekweekt. Elke boom levert 2 keer per jaar gemiddeld 15 tot 20 kg gedroogde schillen. Er worden zo'n 450 gallons likeur per maand gefabriceerd. Curaçao likeur is door de jaren heen zo populair geworden, dat veel drankfabrikanten het nagemaakt hebben. Nagemaakte Curaçao likeur herken je meteen, want de echte komt altijd van het eiland en mag als enige de titel "original" dragen. Hoe de likeur smaakt kan iedere bezoeker in de stokerij proeven en dat doen wij dus ook. Wijselijk neem ik na iedere smaak even een glas water want tipsy worden in de ochtend is niet echt de bedoeling. Een flesje kopen voor thuis kan vanzelfsprekend ook en ook dat doen we. We rijden door naar Landhuis Daniël maar onderweg rijden we voorbij Beth Haïm en Nico moet van Marja en mij terugrijden. Deze joodse begraafplaats dateert van 1659. De naam Beth Haïm staat voor “Huis der Levenden”. De begraafplaats behoort tot de gemeente Mikvé Israël en telt meer dan 5000 graven. De ruim 1 ha grote begraafplaats ligt op het terrein van de voormalige Blenheim plantage (waarin vroeger dagen ook de wijk Jodenkwartier was gelegen) en wordt inmiddels geheel ingesloten door fabrieken van de olieraffinaderij. De zwavelhoudende rook die daar wordt geproduceerd heeft al menige grafzerk aangetast. De oudste nog redelijk herkenbare grafsteen dateert van 1668 (het kan ook 1662 zijn, want het laatste cijfer is niet helemaal duidelijk). We vervolgen onze weg naar Landhuis Daniël en komen langs een Cost-U-Less, voor Laura heel herkenbaar en ook daar hebben we een tussenstop. Na een half uurtje gaan we dan toch weer op weg naar Landhuis Daniël. Dit landhuis is niet alleen te bezichtigen maar je kunt er ook overnachten en er is een restaurant. Helaas voor ons hebben ze alleen pannenkoeken. We nemen dus alleen koffie. Landhuis Landhuis Daniël is halverwege de 17de eeuw gesticht door een schipbreukeling die op de verjaardag van Sint- Daniël op Curaçao aanspoelde. Het is één van de oudste landhuizen van Curaçao en prachtig gelegen aan de Weg naar Westpunt. Het heeft een zadeldak met karakteristieke puntgevels en aan de voorzijde een ruim terras. We bekijken het museum en lopen door de tuin waar veel bloeiende planten staan, een kleurrijk geheel. We rijden terug richting Willemstad want onderweg is nog een landhuis waar een restaurant in is gevestigd. Landhuis Martha Koosje. Daar aangekomen horen we dat de eigenaar een hartaanval heeft gehad en het restaurant gesloten is. We hebben wel pech maar het is niet anders. We bekijken het landhuis wat ook weer heel gezellig aandoet. We sterven inmiddels van de honger en rijden snel terug naar Willemstad. Zuikertuin Mall bevindt zich bij het koloniale Landhuis Zuikertuintje (1870). Grand Café De Heeren is gelegen in dit Landhuis. Hier krijgen we een heerlijke lunch voorgeschoteld, nou ja lunch het is inmiddels het half 4. De plantage Zuikertuintje werd in 1634 gesticht en is één van de oudste plantages van het eiland. Het dankt zijn naam aan het feit dat hier in opdracht van de West-Indische Compagnie suikerriet werd verbouwd. In de 18de eeuw werd Zuikertuintje een buitenverblijf en nam de plantageactiviteit af. Het huidige landhuis dateert van de eerste helft van de 19de eeuw en bestaat uit een kern met daaromheen galerijen. We hebben nog koffie en yoghurt nodig dus gaan we ook nog even langs Albert Heyn. Juist omdat we maar 2 dingetjes nodig hebben valt het op wat de prijs is. Schrikken jullie niet, de koffie is net zo duur als de yoghurt. Een simpel literpak magere yoghurt zonder iets er in kost omgerekend € 4,99. Wij zijn gek op yoghurt, vooral met cruesli, en het is vakantie maar dit ging ons echt te ver. Thuis gekomen hebben Marja en Nico geyathzeet, oh jee wat een raar woord eigenlijk. Aangezien ik niet zo van spelletjes hou, heb ik dit verhaaltje gemaakt.

Dinsdag
Vandaag leveren we de auto in en liggen we bijna de hele dag aan het zwembad met alleen een onderbreking voor de koffie en de lunch. Om half 5 gaan Nico en ik mountainbiken. Marja blijft lekker bij het zwembad liggen. We fietsen met nog een stelletje die zaterdag aangekomen zijn en maandag gelijk met ons weer vertrekken. De gids is een sportieve, vrolijke meid, ze woont al 11 jaar op Curaçao. Vanaf ons hotel kunnen we niet eens infietsen want de weg die we moeten nemen gaat stijl omhoog. Iets waar Nico van te voren al bang voor was. Het duurt even maar we redden het wel. Even later leidt de gids ons langs de zoutpannen, best wel een ruig gebied. We fietsen over rotsachtige paden en overal liggen losse stenen. In de verte zien we de flamingo’s al. Wat is dat een schitterend gezicht. We fietsen rond de Jan Thiel Lagune en in de verte zien we de gevangenis van Curaçao. Als er nu maar niemand uitbreekt!!! Hetzelfde pad nemen we ook weer terug en we komen op de gewone weg terecht. Yes, weer een flink stuk omhoog maar we worden ook getrakteerd op een erg lang stuk naar beneden. Helaas voor ons moeten we hier straks ook weer omhoog. Nu komt een erg mooi stuk langs de Caracasbaai. Aan het eind van de weg is een stijl ruig stuk omhoog en even later genieten we van een schitterend uitzicht over het Spaanse Water. Het begint al te schemeren maar de gids neemt ons toch nog even mee naar het schiereiland. Bij Fort Beekenburg zetten we de fietsen neer en lopen we het fort in. Dit fort is, op Fort Amsterdam in Punda na, het oudste en best bewaarde van alle historische versterkingen op het eiland. Het is gebouwd aan het begin van de 18de eeuw en bestaat uit een ronde toren met een stenen kern met daarin een kruitmagazijn en een regenbak. Aan de kant van de baai bevindt zich een zeshoekig batterijplateau. Oorspronkelijk was het bewapend met 4 kanonnen bovenop de toren en 6 op het batterijplateau. Met dit strategisch, op een schiereiland, gelegen fort was het mogelijk de baai en het erachter gelegen Spaanse Water tegen indringers te beschermen. We fietsen ook nog even langs het quarantaine gebouw. Dit gebouw is helemaal aangetast door de invloeden van het zoute water en de wind. Binnen in het gebouw staan overal houten palen met gaten. Hiertussen werden de patiënten op een brancard gelegd. Het is nu bijna donker en we fietsen terug naar ons hotel. Geweldig, wat een belevenis deze mountainbiketocht. Tja, en waar gaan we nu eten vanavond want we hebben geen autootje meer. Niet ver bij ons hotel vandaan ontdekken we een openlucht restaurant op een unieke locatie: het voorterras van een historisch negentiende-eeuws plantagehuis. Eten onder de sterren en genieten van het lekkere eten en de gezellige muziek. Het heeft echt wel wat!!!
De plantage Brakkeput moet al in het begin van de 18de eeuw bestaan hebben. In 1733 werd de plantage namelijk verkocht aan Isaac en Willem Lamont.
In 1828 komt onder de bijlagen van het verslag van generaal Van den Bosch, slechts één plantage “Brakke Put” voor, die aan de weduwe Ellis Jobs behoorde en waarop 22 slaven werkzaam waren. Een aantal jaren later wordt melding gemaakt van drie plantages “Brakke Put”: Boven (Ariba), Midden (Mei Mei) en Beneden (Abou). Brakkeput Mei Mei werd ook “Klijne Bracke Putt” genoemd en was 82 hectare groot.
Op de plantage hield men vee en er werden maïs en bonen verbouwd die als voedsel dienden voor de slaven en het vee. In het bijbehorende hofje (boomgaard) waren vruchtbomen. Toen de opbrengst van de plantage terugliep ging men over tot het branden van kalk.
De laatste bewoners leefden niet meer van de opbrengst van de plantage en in 1929 werd het landhuis en het terrein verkocht aan de Koninklijke Shell, die het huis inrichtte als clubgebouw voor het personeel. In 1985 is het landhuis in handen gekomen van de Stichting Monumentenzorg, die het in beheer gaf aan de huidige exploitant.
De naam “Brakkeput” spreekt voor zich: op de plantage bevond zich een put met brak water.

Groetjes
Nico, Marleen en Marja
Waar blijven de reacties nou op onze verhaaltjes?