Amstel Curaçao Race en Westpunt

Hallo allemaal,

Zaterdag
Vandaag staat in het teken van zon, zee, strand, maar vooral van het genieten van de Amstel Curaçao Race. Als trouwe bezoekers van de Amstel Gold Race in Valkenburg staat het bezoeken van dezelfde race op Curaçao al een tijdje op ons lijstje van wensen. Marja en ik liggen eerst nog een uurtje bij het zwembad, uiteraard na het zwemmen van de afgesproken baantjes. Tegen de middag rijden we naar Lions Dive and Beach Resort waar de start en finish van de Amstel Curaçao Race plaatsvindt. Het is al een drukte van jewelste. Het is inmiddels bloedheet en we krijgen bijna medelijden met de wielrenners. Dit is nog erger dan het beklimmen van een col van de buitencategorie tijdens de Tour de France. De wielrenners lopen er echter ontspannen bij. Zelfs voor de wedstrijd nemen ze de tijd om met supporters op de foto te gaan. De profs worden op een podium voorgesteld en daarna kan het spektakel beginnen. Na de start lopen alle supporters naar het strand. De één gaat lekker op een strandbed liggen, de ander kiest voor Beach Bar Hemingway. Wij gaan op een strandbed liggen maar wel onder een palmboom en uiteraard dichtbij de Beach Bar. Er is een live verbinding zodat iedereen de race kan volgen. Na ruim 2 uur worden we verzocht naar de finish te gaan. Hups, de hele meute loopt weer door het hotel naar de voorkant. Marja blijft op het strand liggen en Nico en ik lopen met de meute mee. We besluiten aan de andere kant van de finish te gaan staan vlakbij het podium. Een goede keuze want we staan zowat op de finishlijn. Dat krijg je in Valkenburg echt niet voor elkaar. Al snel vliegt de helikopter boven ons hoofd en zijn we getuige van een schitterende finish. Andy Schleck wint de race, Stijn Devolder komt als tweede over de finish en Theo Bos als derde. Ik neem mijn kans waar en mag met Andy Schleck en Theo Bos op de foto. Mijn dag kan niet meer stuk. Terug op Livingstone Jan Thiel nemen we een heerlijke douche en kijkend in de spiegel zien we dat we aardig verbrand zijn. Het was ook zo verschrikkelijk heet. ‘s-Avonds eten we bij Zanzibar de lekkerste pizza ooit. Het restaurant staat er om bekend maar dat het zo zou smaken, echt heerlijk. De after party van de Amstel Curaçao Race op Mambo Beach laten we voor wat het is. Wel jammer maar we zijn moe en willen naar bed.

Zondag
Vandaag staan we weer extra vroeg op omdat er een heleboel op het programma staat. We gaan eerst naar Landhuis Ascension. Het is vernoemd naar een indiaans dorpje dat hier in de Spaanse tijd lag. De plantage werd in 1672 gesticht. Het landhuis werd pas later gebouwd. Het ligt 5 kilometer voor het dorpje Barber aan de rechterzijde van de weg naar Westpunt. Het huis staat op een heuvel en biedt een fraai uitzicht over een landschap met zoutpannen en een baai. Landhuis Ascension is alleen de eerste zondag van de maand open voor publiek dus we hebben dit keer mazzel. De rondleiding begint met een kerkdienst om 10.00 uur in de kapel van het landhuis. Dominee Fred Omvlee ontvangt een ieder persoonlijk en het gaat er heel gemoedelijk aan toe. Daarna is er een rondleiding door het landhuis door de heer Ooms. Hij beheert Ascension en vertelt ons vol trots over de geschiedenis en het ontstaan van de plantage, de flora en fauna in het omliggende natuurgebied, de legende van Sjon Martijn en onthult hij de geheimen van een zeer bijzonder kastje. De totale oppervlakte van de plantage bedroeg destijds 490 ha. In 1960 heeft de Stichting Monumentenzorg Curaçao het landhuis en de 61 ha omliggende grond aangekocht en in 1963 is het geheel gerestaureerd. Sinds 1965 is het in gebruik als Vormingscentrum Koninklijke Marine. Op deze plantage werden vroeger maïs, bonen, katoen en indigoplanten verbouwd. Het landhuis is ingericht met antiek meubilair, deels afkomstig uit Nederland. De ramen en deuren zijn voorzien van houten luiken, met een rood-wit ruitmotief, wat bijzonder kleurrijk oogt. Een bijzonder fraai landhuis dat in een uitstekende staat verkeert. We rijden verder richting Westpunt en net voorbij het dorpje Barber, bij de kerk van Sint Jozefsdal kom je bij Hòf’i Pastór, oftewel “het hof van de pastoor”. Dit is een grote boomgaard, genoemd naar pastoor Niewindt die het ooit kocht om er een kerkje op te bouwen. Er staan picknicktafels onder de schaduw van de oude mangobomen. Er zijn 2 wandelroutes door het park, die worden aangegeven door rode en gele linten in de bomen. We besluiten ze allebei te lopen. Halverwege het park staat een gigantische kapokboom, die bekend staat als de oudste boom van het eiland. De boom die hier ooit door de oorspronkelijke indiaanse bevolking is geplant is circa 800 jaar oud. Wortels steken meer dan een meter boven de grond uit en zijn wel 10 meter lang. Het is jammer dat hij maar eens in de 4 jaar bloeit. De eerstvolgende keer is in 2011. Zijn indrukwekkende verschijning is zeker de moeite waard om deze sprookjesachtige plek te bezoeken. Inmiddels hebben we honger en we rijden door naar restaurant Jaanchies waar we afgelopen dinsdag ook hebben gegeten. De eigenaar herkent ons dus de sprekende kaart laat hij achterwege. Dit keer neem ik leguaan, Nico smult van moeders draadjesvlees en Marja van een lekkere baars. Dit is echt vakantie. Het is al wat laat in de middag maar de diverse baaien worden ook nog even aangedaan. We beginnen met Playa Kalki, een prachtig zandstrandje op het uiterste puntje van het eiland, omgeven door kalkstenen klippen. Een rustige idyllische plek maar voor ons iets te rustig. We rijden verder naar Playa Kenepa Grandi (Grote Knip) en Playa Kenepa Chiki (Kleine Knip). Ook hier zijn we afgelopen dinsdag geweest maar nu gaan Marja en ik lekker het water in. Het is heerlijk en we genieten er van om tussen de lokale bevolking te bivakkeren. Het is anders dan de stranden waar alleen de toeristen liggen. Daarna rijden we naar Playa Jeremi, een smalle, pittoreske inham met kristalhelder water. Echt ideaal om later op de middag te bezoeken omdat de zon dan minder fel is. Het begint al te schemeren maar we willen ook nog even naar Playa Lagún, een kleine baai met vissersbootjes. Het heeft een smal wit zandstrand en is verder behoorlijk afgelegen. Ook hier zie je alleen de lokale bevolking. Het wordt nu echt donker en we moeten best nog een stuk rijden naar Livingstone Jan Thiel. Onderweg krijg ik het aardig te pakken en wordt draaierig en misselijk. Nee toch, niet weer. We gaan nog snel even langs Albert Heijn en ik loop te bibberen van de kou. Eigen schuld, had ik maar een petje op moeten zetten. Ik ben gewoon bevangen door de zon. Marja en ik liggen om half 9 in bed en Nico om 9 uur. De zon heeft ons gesloopt.

Groetjes
Nico, Marleen en Marja