10e dag De Olympische Vlam

Hallo allemaal,

We ontbijten vroeg en horen van Huub dat de Olympische vlam om kwart over 9 aankomt in Beijing. Daarna is er een ceremonie op het Plein van de Hemelse Vrede. Naïef als we zijn besluiten we snel die richting op te gaan. In de metro is het druk maar het is tenslotte spits. Er is wel verdacht veel politie op de metrostations. We stappen over in Dingdan en er wordt met megafoons van alles omgeroepen maar we verstaan er natuurlijk geen bal van. We lopen maar gewoon met de stroom mee. Het Plein van de Hemelse Vrede heeft 2 metrostations, 1 aan de oostkant en 1 aan de westkant. De oostkant wordt voorbij gereden. Gelukkig stopt hij bij de westkant. Alles is afgezet met lint en we kunnen maar 1 kant op en dat is de kant zo ver mogelijk weg van het "Plein". Waag het niet stil te staan en op de kaart te kijken waar je je precies bevindt, want je hebt gelijk een agent in je nek. We lopen een behoorlijk eind over de Xichang'an Jie richting het westen. Voorbij de kruising met Fuyou Jie is een lint gespannen. Veel Chinezen staan achter het lint. Op de hoek is een fotowinkel en wij duiken de winkel in. Er volgen nog meer toeristen en naderhand een aantal Chinezen. Nog steeds naïef denken we dat de witte auto met de "vlam" over deze kruising komt. Af en toe kijken we buiten maar dan worden we gemaand door te lopen tot achter het lint. We duiken weer de winkel in. De Chinezen achter het lint beginnen ongeduldig te worden. Sommige schelden, weliswaar glimlachend. Chinezen glimlachen tenslotte onder elke omstandigheid. We staan daar zeker zo'n 2 uur totdat er plotseling het sein gegeven wordt dat de ceremonie voorbij is. Naderhand blijkt dat de ceremonie gehouden is zonder publiek. Op televisie lijkt het allemaal zo mooi en zo goed georganiseerd, Beijing is blij met de Olympische Spelen. Zo moet dat tenminste overkomen. Nou het gewone volk is helemaal niet blij met de Olympische Spelen. Mensen die naar hun werk moesten hebben gewoon 2 uur achter een lint moeten wachten voor ze verder mochten lopen. In een cirkel van zo'n 3 kilometer om het Plein van de Hemelse Vrede mocht niemand zich bevinden. Bang voor rellen, bang voor spandoeken. Stel je voor dat het op televisie komt of dat een fotograaf dat vastlegt. Het is een schande. Maar ja, dat hebben we dan ook weer meegemaakt. Vandaag staat Jingshan Park op het programma. Jingshan Park, ook wel de Kolenheuvel genoemd, is een park achter de Verboden Stad met een heuvel van waar je een mooi uitzicht hebt op de stad. We lopen Nanchang Jie en Beichang Jie af en Nico gaat steeds langzamer lopen. Het is te veel geweest en hij moppert dat ik hem teveel heb laten lopen en dat hij zo langzamerhand tot z'n knieën is afgesleten. Ik ben zelfs groter dat hem. Ik stel voor om terug te gaan naar het hotel zodat we de rest van de week nog wat kunnen ondernemen maar dat wil hij niet. Na een uurtje komen we aan bij het park en we moeten toch weer klimmen. We hebben inderdaad een schitterend uitzicht over Beijing en vooral de Verboden Stad. We zien nu hoe groot de Verboden Stad eigenlijk is. Het is opvallend dat we alleen Chinese toeristen zien. Indien we er in slagen een foto te maken zonder dat een Chinees er voor springt, moeten we ook nog afrekenen met een andere boosdoener, nl de smog. Mooie foto's is dus niet altijd gemakkelijk in Beijing. We gaan terug naar het hotel en rusten een uurtje uit. Daarna nemen we een taxi naar Sanlitun Yashow Clothing Market, een groot gebouw met 5 verdiepingen, 4 met allemaal nepspullen en 1 met restaurantjes. We besluiten eerst een hapje te eten en we krijgen zoveel dat we de helft moeten laten staan. We hadden net zo goed 1 portie kunnen bestellen. Het smaakt in ieder geval voortreffelijk. De Clothing Market valt tegen en we lopen over Sanlitun Bar Street naar Dongzhimenwai Dajie waar we de taxi nemen terug naar het hotel. Met taxichauffeurs is het moeilijk communiceren. Ze spreken geen woord Engels en kunnen alleen Chinese tekens lezen. Onze taxichauffeur lost het handig op. Hij belt een Engelssprekende dame en geeft de telefoon aan Nico, Nico maakt duidelijk waar we naar toe willen en geeft de telefoon terug. Vervolgens vertelt de dame het weer tegen de taxichauffeur. Met een beetje improvisatie kom je heel ver. Het is wederom een leuke dag.

Welterusten en tot de volgende keer,
Nico en Marleen