5e dag San Cristobal de las Casas

Hallo allemaal,

Sorry, sorry, ik had beloofd om gisteren na het diner het verhaal verder af te maken. Maar ojee, wat wil nou het geval, we zijn met een aantal mensen van de groep naar een barretje geweest. Toen dan barretje dicht ging hebben we het volgende barretje gepakt. We hebben echt een te gekke avond/nacht gehad, enneeee.... Hennie, het bier is in Mexico veeeeeeel lekkerder.
We verblijven twee nachten in San Cristobal de Las Casas.
San Cristobal de las Casas is een aardige koloniale stad omgeven door uitgestrekte naaldbossen. Patiohuizen en kerken geven de stad samen met de talrijke indiaanse straathandelaars een bijzondere sfeer. De plaats ligt op 2120 meter hoogte, wat de reden is dat het overdag meestal aangenaam warm wordt en 's avonds heel koud. Diego de Mazariegos stichte de nederzetting in 1528 onder de naam Villa Real ("Koningsstad").
San Cristobal de las Casas was in de tijd hierna het centrum voor het kerstenen van de inheemsen in de omgeving, vooral Tzeltales en Tzotziles. Hier werkte ook de Spaanse Dominicaanse monnik Fray Bartolome de las Casas, in 1544 de eerste bisschop von Chiapas. Hij zette zich sterk in voor de mensenrechten van de inheemse bevolking, in het bijzonder met zijn aanklacht "Kort verslag van de verwoesting van de Indische landen", wat hem de vijandschap met de Spaanse grootgrondbezitters opleverde. Als herinnering aan hem en de plaastelijke heilige veranderde men de stad Villa Real later in San Cristobal de las Casas.

Vanmorgen om tien uur vertrekken we met de bus om naar twee Tzotzil-dorpen te gaan.
De Maya-bevolkingsgroepen Tzotziles en Tzeltales hebben nog hun eigen wetten en hun zelfgekozen dorpsopperhoofden. Een mooi voorbeeld hiervoor is het dorp San Juan Chamula die we als eerste bezoeken. Het ligt 12 km ten noord-westen van San Cristobal. De Tzotziles-mannen dragen hier nog korte broeken en wollen witte of zwarte sarapes, die om de taille met leren ceintuurs worden samengehouden. De mayordomo´s van de dorpen zetten breedgerande hoeden met een kroon op en veel bonte linten. De vrouwen vlechten hun zwarte haren in de nek tot een knot, waar blauwe linten doorheen gevlochten zijn.
Aan de zuidkant van het Zocalo en de Markt ligt de administratie, waar entreekaarten voor de kerk kunnen worden gekocht. Pas als men betaalt heeft, moet men de kerk binnengaan. Fotografeer nooit zonder bijzondere toestemming!!!!!!! In de kerk geldt een absoluut fotografeerverbond. Inwoners van Chamula (provincie) haten camera´s, want foto´s druisen tegen hun geloof in.
In de kerk weten we niet wat we zien, zo bijzonder dat we het niet eens kunnen uitleggen, daar moet je zelf geweest zijn.
Om kwart voor twaalf vertrekken we naar het volgende Tzotzil-dorp Zinacantan. Mannen en vrouwen dragen brede strohoeden, waar rode en paarse linten van afhangen.
Vlakbij het dorp staat een kerk met een klein kruis. Op een veld ertegenover vierren de bewoners van Zinacantan ieder jaar op 18 januari de verjaardag van San Sebastian. Ook drinken ze dan rijkelijk jenever van suikerriet en rijden op hun paarden tot ze omvallen. Iedere zondagmiddag verzamelen de dorpsopperhoofden zich in een kapel, rechts naast de kerk, om een oude ceremonie in leven te houden. Door het genot van posh, een alcoholhoudende drank, komen ze in de stemming en dragen oude wijsjes voor, begeleid door een paar musici.
Martijn, onze reisleider, heeft geregeld dat wij bij een Tzotzil-familie in huis mogen kijken. Dat is echt heel bijzonder. We krijgen een tortilla met kaas en vlees en we krijgen posh te drinken. Nico en ik zijn na bijna 29 jaar getrouwd te zijn opnieuw getrouwd. Hihi, we krijgen de kleding aan die de Tzotzilmannen en vrouwen dragen als zijn gaan trouwen. Echt leuk is dat, we genieten ervan. Na een uurtje vertrekken we weer en gaan we terug naar het hotel. We hebben de rest van de dag vrij en lopen met Hilco en Greta door het stadje en drinken een lekkere cappucino in een leuk tentje. Morgen vertrekken we naar Guatemala en moeten we om kwart over vijf al opstaan. De bus vertrekt om zes uur dus vanavond geen stapavond.

Tot morgen
Groetjes
Nico en Marleen

P.S. Ria het is niet vermoeiend, het lijkt misschien wel zo. We reizen veel, zien heel veel maar alles gaat heel ontspannend.