10e dag Rio Dulce - Flores

Hallo allemaal,

Regen, regen en nog eens regen. Zo worden wij wakker in Hotel Ensenada in Rio Dulce. Ik douche snel maar het water is koud. Er komen drie straaltjes uit de douche. Nico heeft geen zin om heen en weer te springen om een straaltje water te krijgen, dus die douchet niet. Wij vertrekken om acht uur, verdeeld over twee bootjes om te gaan varen op het meer Rio Dulce (zoete rivier). Het meer staat in verbinding met de rivier en de zee. Het blijft regenen en we krijgen allemaal een zwart zeil over ons heen om het nog een beetje behaaglijk te houden. Het heeft echt wel wat om met twee bootjes door de rimboe te varen. We zien weinig tropische vogels. Jammer!!!! We varen langs een aantal schitterende locaties. We zien vrouwen die de was doen in de rivier. Na twee en een half uur varen komen we in Livingston aan. Dit stadje bestaat tweehonderd jaar en ligt op een rots (10 meter) boven de Caribische Zee, (Laura we kunnen je bijna zien hoor!!!) aan de monding van de Rio Dulce. Hier heerst te midden van geschilderde houten huizen, kokospalmen en vissersboten een echte Caribische, relaxte sfeer. In 1802 werd het stadje door de uit Haiti afkomstige Marcos Sanchez gesticht die door de inheemse bevolking als tovenaar werd gezien. De naam Livingston die in 1832 aan de stad gegeven werd, is afkomstig van de Amerikaanse jurist Edward Livingston wiens wetten enige tijd in Guatemala golden. Livingston was toen de hoofdstad van het departement Izabal, maar deze functie werd later overgenomen door Puerto Barrios.
Men leeft hier van de landbouw, maar vooral van de visvangst. Van de inwoners is 42% zwart, 10% Kekchi-May en 48% ladino. De zwarte bevolking bestaat uit afstammelingen van de Cariben, die oorspronkelijk afkomstig zijn van het Caribische eiland St. Vincent. Daar leefden in de eerste helft van de 16e eeuw de rode Cariben die zich vermengden met ontsnapte slaven, die als schipbreukelingen op het eiland aankwamen. Sinds 1773 bewoonden zij het noordelijk deel van het eiland, maar als gevolg van uitbreiding van de Engelse suikerrietplantages kwamen ze in 1795 tegen de Engelse overheersing in opstand. Zij werden verslagen en een groot deel van de bevolking werd opgepakt en in 1796 naar het eiland Roatan voor de kust van Honduras gedeporteerd. Van hieruit trokken ze langs de kust naar Belize, Honduras en Guatemala.
Ze zwarte Cariben noemen zichzelf Garifuna en hebben een gemengde Afrikaanse-Indiaanse afkomst, maar qua ras zijn ze vooral Afrikaans. Hun gewoonten echter bestaan uit een mengeling van rituelen uit de rode Caribische en de oude Afrikaanse cultuur vermengd met het katholicisme. De taal van de Garifunas bestaat uit een mengeling van Caribische dialecten, Spaans en Engels. Vroeger schijnen ze ook nog Duits gesproken te hebben, toen de Duitse kooplieden Livingston passeerden op weg naar Coban.
Een aantal straten in Livingston is geplaveid, hoewel de stad alleen te bereiken is met de boot en er geen toegangswegen zijn. Het verkeer bestaat dan ook alleen uit een paar scooters, bromfietsen en kruiwagens. Een enkele vrachtauto vervoert goederen van en naar de passagiersboot.
De hoofdstraat begint bij de aanlegsteiger en bestaat uit een geplaveide weg met aan beide kanten winkeltjes en restaurantjes. De huizen zijn vaak van hout en hebben een veranda waarop de bewoner dikwijls op een schommelstoel zit. Het doet ook een beetje denken aan het zuiden van de Verenigde Staten. Aan de rechterkant van de hoofdstraat vanaf de aanlegsteiger, bij de ingang van Hotel Tucan Dugu, staat het merkwaardige "Monumento de la Madre", een beeld van een bleke vrouw met opgestoken haar.
Om twaalf uur stappen we weer in de boot. Met Johanna zing ik 15 coupletten "Ik heb een potje met vet". Lachten, het gaat er echt vals aan toe, maar we hebben ontzettende lol. In het hotel wacht ons een warme douche. Het heeft geholpen dat "Grote Smurf" (Martijn, onze reisleider) geklaagd heeft. We lunchen in het hotel en vertrekken om twee uur naar Flores, waar we twee nachten zullen verblijven. Bij het binnenkomen van de provincie Peten is er een fruitcheck. Van Hilco krijgen we een banaan, die we snel naar binnen werken. Daarna moet iedereen de bus uit en de hele bus wordt gecontroleerd. Er mag namelijk geen fruit ingevoerd worden in sommige provincies. Ik zeg tegen Linette, "wat een mazzel dat ik afgevallen ben, ik heb even snel twee appels in mijn bh gedaan". Hihi, ze gelooft het ook nog. Hoezo naief!!! Onderweg houden we ook nog even een fotostop omdat er honderden zilver-reigers in een boom zitten. Om zes uur komen we aan in Flores. We logeren in Hotel Santana, een schitterend hotel met jaja een heuze ijsbar. Daar hebben we een heel groot ijsje genomen. Heerlijk!!!
´s-Avonds eten we alleen een kop soep want we zitten nog vol van het ijs.

Buenos noches desde un Guatemala lluviosa
Nico en Marleen

Schroom niet om een berichtje op onze site te zetten. Wij willen ook weten hoe het met jullie gaat.
Bea, wij zijn blij dat het ietsje beter met je gaat. Houden zo, dan staan we volgende keer weer te springen bij Marco Borsato.