13e dag Onze laatste dag in Beijing

Hallo allemaal,

We zijn vroeg wakker en Nico voelt zich een stuk beter dan gisteren. Het is wederom mooi weer, wat boffen we toch deze vakantie. Het is nu al bijna 20 graden. Vandaag is het onze laatste dag dus fietsen!!! Bij de receptie vragen we 2 fietsen maar die zijn zo klein dat zelfs een kind van 10 er niet op kan fietsen. Bij het metrostation zijn ook fietsen te huur dus we besluiten daar naar toe te gaan. We gaan eerst op weg naar de bank want onze centjes zijn op. Helaas, na 2 verschillende pasjes in de automaat geduwd te hebben staan we nog steeds met lege handen. Hup, naar de volgende bank maar da's weer een eind lopen en de hele andere kant als waar we de fietsen kunnen huren. Onze voeten beginnen echt te slijten. We komen langs het parkje waarover Hennie ons verteld heeft. We nemen ons voor daar morgenochtend voor ons vertrek de gymnastiekoefeningen van de lokale bevolking te bekijken. We zijn anderhalf uur verder als we bij de bicycle rental aankomen. De fietshuur is hier een kwart van wat het in het hotel kost maar de borg is behoorlijk veel. Op zich niet erg maar we kunnen niet met de creditcard betalen en om nu weer geld te halen bij de bank en dan vanavond weer in te wisselen gaat ons te ver. Balen, echt balen, grrrr. We willen nog graag naar het Olympisch dorp dus bereiden we ons voor op weer een dag veel wandelen. Het is ruim 12 uur wanneer we het metrostation uitwandelen dat zich het dichtst bij het Olympisch dorp bevindt. Het is evengoed nog een flinke tippel en wij bevinden ons in een compleet andere wereld. Hoge gebouwen, de één nog mooier dan de andere en mooie winkels, alles pracht en praal. Het echte leven van Beijing zie je hier niet. Beijing lijkt een supermoderne stad en televisiebeelden geven dat ook vaak aan. Het is jammer dat men nooit iets laat zien van de oude wijken want dat is nu juist de charme van het oude Beijing. Tegenwoordig verdwijnen de hutongs in rap tempo om plaats te maken voor brede straten en moderne flatgebouwen. Op veel muren staat het karakter "Chai" geschreven, wat "slopen" betekent. Het is eigenlijk een schande dat 6000 huishoudens hun onderkomen moesten verlaten voor de bouw van het Olympisch dorp. Het is te hopen dat ze er een beter onderkomen voor terug hebben gekregen. Naarmate we steeds dichter bij het Olympisch dorp komen zien we dat er nog véél, hééééél veel gedaan moet worden. We vragen ons af of ze dat wel redden in 127 dagen. Een heleboel is afgezet en het is moeilijk om een paar aardige foto's te maken maar het is indrukwekkend genoeg om hier rond te lopen.
Tijdens Olympische Spelen heeft het organiserende land altijd een mascotte, China heeft er 5!!! De namen van de mascottes zijn: Beibei, Jingjing, Huanhuan, Yingying en Nini. Wordt van iedere naam het tweede deel weggelaten, dan staat er: Beijing huan jing ni en dat betekent: Beijing heet u welkom.
Bij een groot verkeersplein rusten we uit en bekijken op ons gemak wat er om ons heen gebeurt. We zien veel mensen op de weg, het merendeel met de bakfiets of wat er voor door moet gaan. Wat ze vervoeren, wij herkennen het amper. Karton, plastic flesjes, blikjes, waarschijnlijk is overal geld mee te verdienen. De fietsen zijn allemaal oud, hebben geen verlichting of reflectoren en alles rijdt kris kras door elkaar, ook tegen de richting van het verkeer in. Ook de auto's rijden maar raak, oversteken is op eigen risico, ook op het zebrapad!!! Het gekke is dat je geen auto's ziet met deuken. Op bijna elke hoek van de straat is wel een bakfiets ingericht als mobiele fietsenmakerij. Plotseling staat er een jongeman van rond de 30 jaar voor ons. Hij glimlacht ietwat verlegen naar ons en gaat vervolgens naast ons zitten. We zien hem nadenken hoe hij het beste met ons kan praten. Zijn Engels is van een heel laag niveau maar hij doet ontzettend zijn best. Met een paar gebaren en simpele woorden maakt hij ons duidelijk dat hij pas een half jaar in Beijing woont en erg graag Engels wil leren. We genieten ervan dat mensen spontaan naast je komen zitten en willen praten hoe moeilijk het ook voor ze is. Mensen willen ook graag met je op de foto. We lopen verder en nemen de metro naar Oriëntal Plaza. We ontdekken weer een ander bakkertje met lekkere broodjes. Nico neemt een stuk pizza en ik een broodje wat aan de buitenkant oogt als wit stokbrood maar aan de binnenkant uit donkerbruin rozijnenbrood met noten bestaat. Speciaal voor mij gemaakt lijkt het wel. Heerlijk!!! We drinken alweer een cappuccino bij de Starbucks en blijven lekker lang lui zitten. Voordat we met de metro teruggaan naar het hotel lopen we terug naar het bakkertje en kopen een knoflookstokbrood voor vanavond en wat broodjes voor morgen, oa zo'n lekkere met rozijnen en noten. We moeten nu echt opschieten want de koffers moeten nog ingepakt worden. In de hal van het hotel komen we Bert, Corrie en Marie-Antoinette tegen. We wisselen onze belevenissen van vandaag uit en komen tot de conclusie dat we toch echt terug moeten komen naar Beijing want er is nog zoveel te doen en te bezichtigen. We zijn nu echter moe, voldaan moe. Moe van alle indrukken, van alles wat er om ons heen gebeurt. Het is dat WIJ 's-nachts slapen en we er niets van merken maar het leven in Beijing gaat gewoon 24 uur per dag door.

Onze laatste nacht in deze fantastische stad, welterusten.

Veel liefs,
Nico en Marleen